ALS ER AAN MIJ ALS KLEIN MEISJE GEVRAAGD WERD, WAT WIL JE LATER WORDEN? WAS MIJN ANTWOORD ALTIJD, MOEDER
Fotograaf, dat is niet het eerste beroep waaraan je denkt bij de vraag wat je later worden wil. Dat was het voor mij ook niet. Als er aan mij als klein meisje gevraagd werd, wat wil je later worden, was mijn antwoord altijd, moeder.
Ruim achttien jaar geleden kwam die wens uit. Na ons huisje, boompje en beestje kwamen daar twee mooie mannen in ons leven. Ons, in manlief en ondergetekende.
​
​
RUIM 10 JAAR GELEDEN STOND VOOR ONS INEENS DE WERELD STIL
Onverwachts moesten wij afscheid nemen van mijn maatje, de papa van onze kinderen. Eén ding stond voor mij vast: onze kinderen waren te klein om later alles te kunnen herinneren, dus moesten er foto’s komen. Foto’s die misschien wel voor altijd in de kast zouden blijven, maar ik wist een ding zeker: je kan ze beter hebben, dan later denken 'had ik maar'.
​
Ik vond een goede vriend bereid om foto’s te nemen, van het condoleren, de dienst en de begrafenis. En nog altijd ben ik hem daar erg dankbaar voor. De foto’s zijn niet in de kast gebleven. We bekijken ze niet dagelijks, maar af en toe vraagt één van onze kinderen er wel om. ‘Hoe zat het ook al weer mam?’
​
IN DE JAREN DIE VOLGDEN, WAARIN IK PROBEERDE OM ONS LEVEN WEER OP DE RIT TE KRIJGEN, WIST IK MEER EN MEER: IK WIL IETS MET ROUWVERWERKING GAAN DOEN.
WAT DAT IETS WAS, DAAR HAD IK NOG GEEN IDEE VAN.
Totdat ik zes jaar geleden de vraag kreeg: 'Desiré, als ik kom te overlijden, wil jij dan foto’s nemen, want jij weet wat er belangrijk is.'
Hartverscheurend, een jonge vrouw en moeder die mij deze vraag stelde. Die vraag kwam binnen. Ik zag ongeveer honderd leeuwen en beren op de weg. Ik kon minstens tien personen bedenken die een veel betere optie waren, maar ik bleef dat zinnetje horen: 'want jij weet wat er van belang is om vast te leggen.'
Op dat moment besloot ik: 'Ik ga dit doen'. Op de voorwaarde dat als ik foto’s ging maken als ze overleden zou zijn, ik ook nu al foto’s wilde maken, nu ze nog midden in het leven stond.
​
​
EN DAARMEE BEGON MIJN REIS.
Ik maakte de foto’s. Foto’s die nu een mooie herinnering geworden zijn. Ik was er over na aan het denken en probeerde me op dit gebied te ontwikkelen. En steeds meer kwam het idee:' dit wil ik gaan doen.' Hiermee kan ik mensen iets bieden van onschatbare waarde.
​
Na het overlijden van mijn maatje kwam ik erachter dat er heel veel foto’s zijn. Foto’s van hem, van de kinderen, van mij. Maar veel te weinig foto’s van ons als gezin. Het is bijna vanzelfsprekend om te denken: 'die foto’s maken we later nog wel.' Ervan uitgaande dat later komt. Bij ons was later van de ene op de andere dag geschiedenis. Daarom is mijn wens om zoveel mogelijk mensen helpen met het vastleggen van herinneringen. Dat kunnen de verdrietige momenten in je leven zijn, maar juist ook de mooie momenten. Echtheid, dat is waar het voor mij om draait.
​
​
De naam See you photography is een verwijzing voor mij!
Tijdens de uitvaartdienst van mijn man liet ik een filmpje zien met foto’s van ons gelukkig gezin. Op de achtergrond speelde het liedje 'See you in Heaven' van Guardian. Toen ik het besluit genomen had dat ik hiermee verder wilde, moest er een naam voor mijn bedrijf komen. Een goede vriendin zei ineens: 'Desiré, See you (photography), naar het liedje vanuit de dienst.' Ik moest er even aan wennen, maar naarmate ik er meer en meer over nadacht, dacht ik: ‘dit is het’. Dit ben ik. Het past. Ik wil mensen zien zoals ze zijn. En het is een verwijzing naar mijn maatje.
​
​